Saint-Gobain przedsiębiorstwo Wikipedia, wolna encyklopedia

W 1915 roku Saint-Gobain przejęło Verreries de Bagneaux-sur-Loing, rozpoczynając produkcję szkła optycznego dla wojska[18]. W 1918 roku rozszerzono działalność na produkcję butelek, wkrótce potem w zakładach firmy wprowadzono także automatyczne maszyny do formowania szkła[19]. XX wieku produkowane przez Saint-Gobain szkło było używane podczas konstrukcji statku SS Normandie[20].

W 1858 roku doszło do połączenia Saint-Gobain z wytwórnią Saint-Quirin. W 1888 roku otwarto zakłady w Pizie, w 1898 roku we Franière w Belgii, a także w Sas van Gent (1903) i Arija (1905)[13]. W 1872 roku doszło do połączenia Saint-Gobain z firmą Perret-Olivier, producentem kwasu siarkowego, co pozwoliło wejść przedsiębiorstwu na rynek chemiczny. Od 1902 roku akcje firmy są notowane na paryskiej giełdzie[17].

XVIII wieku dyrektorem fabryki został Pierre Delaunay-Deslandes, który znacząco unowocześnił proces produkcji szkła i dokonał ogólnej modernizacji przedsiębiorstwa[8][9]. Podczas rewolucji francuskiej pracownicy zakładów brali udział w zamieszkach, a sama fabryka została zamknięta w 1797 roku, ponownie została otwarta w czasach konsulatu, w 1801 roku[10]. W 1830 roku przedsiębiorstwo stało się spółką akcyjną[11]. W 1851 roku przedsiębiorstwo produkowało szkło na potrzeby budowy Palais de l’Industrie[12].

W 2008 roku firma produkowała szkło wykorzystane w konstrukcji statku MS Oasis of the Seas[32]. XX wieku Saint-Gobain wyprodukowało szkło wykorzystane podczas budowy terminalu Orly-Sud oraz Maison de la Radio[24]. W 1970 Saint-Gobain połączyło się z grupą Pont-à-Mousson, producentem wyrobów żeliwnych[25].

W grudniu 1979 roku działalność rozpoczęło archiwum firmy z siedzibą w Blois[26]. Saint-Gobain zostało założone przez ministra Colberta w 1665 roku jako Manufacture royale de glaces de miroirs, w celu przełamania dominacji Republiki Weneckiej w produkcji szkła. Jednym z pierwszych zleceń fabryki była produkcja szkła na potrzeby sali lustrzanej w pałacu wersalskim[4].

Aktywa przedsiębiorstwa w Niemczech również zostały skonfiskowane. W 1941 roku pracownicy firmy rozpoczęli badania nad produkcją wełny szklanej oraz tworzyw sztucznych. Teczka inwestycyjna Grand Capital Grupa Saint-Gobain zajmuje dziesiąte miejsce wśród największych francuskich spółek; jest notowana na giełdzie w Paryżu i wchodzi w skład indeksu CAC 40.

Ze szkła produkowanego przez Saint-Gobain korzystali również Pierre Chareau i Le Corbusier[21]. W 1996 roku Saint-Gobain przejęło firmę Poliet, zajmującą się produkcją EUR/USD: Cena jest testowana przez wystarczająco silny poziom oporu i dystrybucją materiałów budowlanych[30]. W 2005 roku doszło do połączenia firmy z British Plaster Board, przedsiębiorstwem produkującym płyty gipsowo-kartonowe[31].

W 1981 roku siedzibę przedsiębiorstwa przeniesiono do dzielnicy La Défense, gdzie wybudowano biurowiec Tour des Miroirs, którego architektem był Henri La Fonta[27]. W 1982 roku firma została znacjonalizowana, a cztery lata później ponownie sprywatyzowana[28]. W 1989 roku Saint-Gobain wyprodukowało szkło użyte przy konstrukcji Piramidy Luwru[29]. Podczas II wojny światowej, państwo włoskie przejęło fabrykę w Pizie, która następnie, w 1944 roku została zniszczona w bombardowaniu.

1. Podczas rewolucji francuskiej pracownicy zakładów brali udział w zamieszkach, a sama fabryka została zamknięta w 1797 roku, ponownie została otwarta w czasach konsulatu, w 1801 roku[10].
2. Pod tą nazwą dystrybuuje w Europie kilka tysięcy produktów[33] przeznaczonych dla różnych gałęzi przemysłu i zastosowań domowych.
3. Przedsiębiorstwo było zarządzane przez konsorcjum kilku genewskich rodzin[7].
4. W 1941 roku pracownicy firmy rozpoczęli badania nad produkcją wełny szklanej oraz tworzyw sztucznych.
5. W 1996 roku Saint-Gobain przejęło firmę Poliet, zajmującą się produkcją i dystrybucją materiałów budowlanych[30].

Spółka produkuje najwięcej materiałów izolacyjnych na świecie; na rynku europejskim jest liderem w produkcji szkła. W 1695 roku przedsiębiorstwo połączyło się z konkurentem – Compagnie Thévart, które miało swoją siedzibę w Saint-Gobain[5]. W 1702 roku przedsiębiorstwo ogłosiło bankructwo i zostało przejęte przez grupę genewskich bankierów, którzy zmienili jego nazwę na Compagnie Dagincourt[6]. Przedsiębiorstwo było zarządzane przez konsorcjum kilku genewskich rodzin[7]. Ostatnim prezesem firmy wywodzącym się z tych rodzin był Arnaud de Vogüé, który ustąpił ze stanowiska w 1970 roku[7]. W 2015 roku przedsiębiorstwo było obecne w 64 państwach[34] i zatrudniało 190 tysięcy osób[35].

Szkło, plastik, gips (Rigips), wełnę izolacyjną (Isover, ISOROC), chemię budowlaną (Weber[1]) i inne materiały budowlane. Online handel papierami wartościowymi Indie dokonała inwestycji Dystrybuuje materiały poprzez sieć hurtowni branży grzewczej, sanitarnej, instalacyjnej i remontowo-budowlanej.

Od 2019 roku siedziba firmy mieści się w 165–metrowym wieżowcu Tour Saint-Gobain w dzielnicy La Défense[36]. Saint-Gobain (poprzez spółkę Saint-Gobain Abrasives) jest właścicielem jednej z najpopularniejszych marek materiałów ściernych – Norton. Pod tą nazwą dystrybuuje w Europie kilka tysięcy produktów[33] przeznaczonych dla różnych gałęzi przemysłu i zastosowań domowych. Saint-Gobain – francuski koncern przemysłowy produkujący m.in.